نتایج جراحی همزمان اصلاح آستیگماتیسم قرنیه پیوندی و فیکوامولسیفیکاسیون با کارگذاری لنز داخل چشمی

هدف: گزارش پیامدهای بالینی جراحی انکساری گرافت‌ (Graft Refractive Surgery: GRS) همزمان با فیکو امولیسیفیکاسیون در چشمهایی با سابقه قبلی کراتوپلاستی نفوذی (Penetrating Keratoplasty: PKP) و تعیین دقت محاسبه قدرت لنز داخل چشمی(Intraocular Lens: IOL) با استفاده از داده‌های کراتومتری قبل از جراحی. روش پژوهش: در این مطالعه گذشته‌نگر، 14 چشم از 13 بیمار با سابقه قبلی کراتوپلاستی نفوذی، به صورت همزمان مورد جراحی انکساری گرافت شامل برشهای آزادکننده با یا بدون بخیه های فشاری ربع مقابل در سطح دهنده-گیرنده و فیکوامولسیفیکاسیون با کارگذاری لنز داخل چشمی قرار گرفتند. برای محاسبه قدرت لنز داخل چشمی، از دادههای کراتومتری قبل از عمل و فرمول SRK-T استفاده شد. دید تصحیحنشده (UCVA)‌ و بهترین دید اصلاح شده با عینک (BCVA)، کراتومتری، آستیگماتیسم انکساری و کراتومتریک و عیب انکساری آشکار قبل از عمل با مقادیر پس از عمل مورد مقایسه قرار گرفتند. ایمنی مداخله جراحی با ارزیابی عوارض حین و بعد از عمل بررسی شد. تفاوت بین عیب انکساری هدف و عیب انکساری بعد از عمل به عنوان شاخص دقت محاسبه قدرت لنز داخل چشمی گرفته شد. یافتهها: میانگین سنی بیماران 4/14±5/50 سال و متوسط مدت زمان پیگیری بعد از مداخله، 1/7±6/14 ماه بود. کاهش معنی‌داری در آستیگماتیسم کراتومتریک برداری به میزان 22/6 دیوپتر  (03/0 =P) رخ داد. عیب انکساری آشکار (مانیفست) از ‌96/3±31/3- دیوپتر به 38/2±69/1- دیوپتر کاهش یافت (02/0 =P). معادل کروی عیب انکساری بعد از عمل با عیب انکساری هدف تفاوت معنی داری نداشت (به ترتیب 38/2±69/1- دیوپتر، 14/0±76/0-؛ 20/0=P). عارضه‌ای حین جراحی یا در هنگام معاینات پیگیری رخ نداد و تمام پیوندها در آخرین معاینه شفاف بودند. نتیجهگیری: جراحی انکساری گرافت و فیکوامولیسیفیکاسیون همزمان، روش موثری برای درمان آستیگماتیسم بعد از کراتوپلاستی نفوذی و کدورت لنز است. از آنجایی که نسبت مسطح‌شدن محور برش‌خورده به محور مخالف پس از جراحی انکساری گرافت نزدیک به 1 است، قدرت لنز داخل چشمی را میتوان از دادههای کراتومتری قبل از عمل با صحت قابل قبولی محاسبه کرد. اگر چه باید بیماران را در مورد احتمال خطاهای انکساری بالای بعد از جراحی که مستلزم مداخله جراحی دیگری است، مطلع کرد. · مجله چشم‌پزشکی بینا 1391؛ دوره 17، شماره 3: 213-207.